Uitkomst

Thijs. Lach jij daarbij!... Ik heb me vreugde opgekend. Bij de bakker, ho-maar. Bij de groenteman voor aarpels ho-maar. Me gróóte takels staan in de lommerd — as ’t met Mei in de verhuizinge loopt zit ’k ’r zonder. Sture ze je zoo’n baldadig kind met ’n kapotte ruggestreng thuis, dan sloof je je de eerste weke uit, om ’m op te kikkere, om ’m wat mee te brenge — maar na vier, vijf maande ellende, zonder ’n karwei van belang, zonder haast ’n brief of ’n boodschap — wordt ’t ’n kruis — begin je te verlange....

Lammersen. Ho! Ho! Niét uitspreke — daar zou je later spijt van hebbe... In ’t Gasthuis ha-je toch vrije behandeling...

Thijs. Daar wou z’n moeder niet an — die wou ’m in d’r éige arme late sterve — toe we dachte dat ’t iéder oogeblik gebeure kon... Vijf maande — vijf — de tweede October stong de brankaar voor de deur — vedaag houe we an de zevetiende Fe-brewari — vijf maande krom legge van zorg — stukkies vleesch en eiere voor versterking — en (Jacob bedoelend) hij op de grond om in de bedstee ruimte te make — en schuld, schuld overal... En dat om ’n onnoozele vlieger van twee cente, die zoo’n wilde rakker uit ’n boom wil hale. Denk ’r is na — om ’n vlieger van twee cente — en nog niet eens van z’n eigen...

Lammersen. Ja, ’n ongeluk leit in ’n klein hoekie — en nou geloofde wij nog da-je de laatste dage ’n bonk duite met je brug na ’t ijs verdiend had.

14