Wat niet kon - en andere verhalen

Huissleutel

Tien uur ’s avonds verschrikte de schel het huisevenwicht.

Vader, die z’n avondboterhammetje at, de twee dunne sneetjes bruin brood met kaas, lei de hap in de wang-kuil te ruste, naluistrend in beteuterde verschrikking.

Tién uur — wie d’r nog zijn kon, zo laat?

Moeder, die rustig te slaap-wieblen zat, ’r adem-vol hoofdje zacht cadanserend, de handen warm-slap in de schoot, stutte óp, wijd-uitsparrend de ogen.

‘Wordt ’r gescheld?’ — vroeg ze, vragend wat ze wel wist.

En Trui, de dochter van dertig, om wie geen man kwam, Trui die net an ’t end was van de leesgezelschappenroman, Trui spichtte ’r neus naar de lamp, wég uit de verbeeldingswereld van belaagde maagden en zoet-blonde jongelingen...

‘Ja, daar wier gescheld,’ zei vader, haastig z’n hap doorspuiend en ’t mes op ’t bord neerstevigend.

‘Laat dan nóg maar is schellen,’ waarschuwde Trui, bang van ’t late gelees.

Maar vader, wakker van doen, zette ’t huispetje op z’n lange, grijze haren, wrokte de stoel achteruit, schoof ’t raam op.

Even stak z’n mager lijf in ’t venstergepuil.

86