Het zevende gebod

125

Gaaike. Vadertje — je weet wel, dat dat niet kan.

Dobbe. Doe wat ’k je zeg!

Gaaike. Nee — onder geen omstandigheden.

Dobbe. (ingehonden-iuoest) Dan zal ’k zelf (stapt op de deur toe — aarzelt — loopt grimmig op en neer). Vervloekt! Vei'vloekt! — Waar wil je heen?

Gaaike. ’k Wou...

Dobbe. Hiér blijven!

Gaaike. ’k Wou even naar de keuken ...

Dobbe. Nee. Komt niks van in. Mot je dat — dat kreatuur tegen d’r lijf loopen . ..

Gaaike. En als ’k nou, vadertje...

Dobbe. Als ... als ... ben jij dol geworden?

Gaaike. Als u Peter ziet liggen — en haar portret op ’t nachttafeltje — dan zult u misschien ook ’n klein beetje medelijden ...

Dobbe. (driftig) Hou je mond ! En geen stap uit de kamer!

Gaaike. Laten we geen scènes maken, vadertje. We hebben genoeg leed. Je ben nou wat prikkelbaar door je verdriet...

Dobbe. ’k Heb geen verdriet. Beter geen zoon dan ...