Het zevende gebod

3

Moeder Dobbe. Wat kijk je nou?

Gaaike. Niks.

Moeder Dobbe. Denk toch niet an die ....

Gaaike. Niet schelden, moedertje! .... Ik denk niet an ’m.

Moeder Dobbe. Waaraan dacht je dan?

Gaaike. An niks. Zal ’k de góeie messen nemen?

Moeder Dobbe. Neem maar de daagsche. Wat wil je toch uitpakken!

Gaaike. Kasten vol goed en alles bewaren. Zes dozijn lepels en vorken — nee méér — die nog nóóit op tafel gelegen hebben. En al ’t andere mooie zilver. Je ben ’n mal mensch, moedertje. Ik néém ze, hoor.

Moeder Dobbe. Nee, neem nou de daagsche .. . En .. . En die fruitschaal ? D’r is geen fruit. ..

Gaaike. En de noten? Zoo. Nou ziet ’r eindelijk is ’n stuk ’t licht.

Moeder Dobbe. En morgen kan ik weer poetsen.

Gaaike. ’r Is krijt en jenever genoeg, moedertje. Nog ’n bloempot? Ja! Ja! Je heb niks in te brengen. Afgeloopen. Hoor ’k ze niet?

Moeder Dobbe. Nee. Da’s Jozef. Klop maar niet! Binnen! (tot Jozef) We wisten ’t al.