Het pantser

35

wier ’k verraje — As je zoo ies doet, zei de overste ben je dronken — Nee, overste, zei ’k — ’t was per ongeluk. — Kurpraal trek je witte broek an, zei-die en begeef je in voorarrest — — Ja, jongeheer — veertien dage prevoost — degredatie en ’n maand later met de kompie na hier overgeplaast... Maar die knijzer in de snert en ’t smoel van de brooddief... hèhèhè!...

Alphons. Hebbe jullie altijd zoo’n lol? ...

‘Pieper. Lol? God zal me la... (de hand opz'n mond klokkend) ... Boei me tong !... Toen ’k nog kurpraal was, kreeg ’k ’n eeltknobbel van ’t petrouille-loope — toch most ’k ’s avonds drie kwertier ver rapport gaan hale. De volgende dag lee ’k in de stal — en de eerste vraag van de ziekevader — die hoor ’k verroest nog: an wie mot ’k late wete as je krippeert? ... Hèhèhè! — Da’s je wellekom. — Jongeheer, niet zoo spoege! — Nee, lol 'is ’r niet in de dienst. Me baas het al lang ’n andere knecht genome. As wij ’r in valle, motte ze thuis maar zien_; hoe ze vrete — as je mee de kost helpt verdiene. ’k Had menig broodje kenne bakke in die tijd. Maar affijn — as god gezond blijft, zelle we verder zien. Wij zmge onder mekaar:    „Hij die zijn vader

heit vermoord, zijn moeder met ’n mes doorboord,