Het pantser

31

niet mooi. ’t Heeft m’n man vroeg ond gemaakt en mij — maar ik tel niet mee — ik ben bijzaak. — M’n man had zoo’ngroote carrière kunnen — en — dan gedwongen te worden eervol ontslag te nemen — En geen lettertje — geen lettertje — ’k zou zoo graag willen weten of ie nog leeft. . . (haar beurs openknippend en ’n portretje toonend). Daar heb u ’m. In m’n medal-jon durf ’k ’m niet dragen — m’n man — al z’n portretten heeft-ie verbrand ...

Frans. En de vrouw ? ...

Mevrouw Stam. . . Z’n . . . Z’n . . . Noemt u zoo’n schepsel ’n vróuw? — Nee. Ik niet. Wie’n zoon aftroggelt...

Frans. Mevrouw ... Ze hebben ’n kind.

Mevrouw Stam. Ja. Ja. Maar je toekomst vergooien èn de toekomst van je vader ... Mari was toen gelukkig te jong... De dag dat de ban werd uitgesproken — vergeten we nooit — nooit. Dat was verschrikkelijk. Vreeselijk. (een stilte) Is ’t dan wonder, meneer, dat m’n man ...

TIENDE TOONEEL.

Martha. De vorigen.

Martha. Waar zit je toch, maatje? Toe, kom nou bene jen. Jullie kruipen vandaag allemaal