Het pantser

27

me kokende kop in me gloeiende handen, me verwonderend over de gelatenheid, waarmee al die slaven en beesten krepeeren. Maar nou, in me nest, in me dooie garnizoensplaats, geef ’k niet meer toe an driften en passie. Jaren lang heb ’k gestudeerd in ’t beste dat de menschen kennen — nou op me kamer vegeteer ’k als militair pillendraaier — lange avonden — lange nachten — ’n ziek corpus (glimlacht bij het vragend gebaar van Mari). Ik permiteer me de luxe met geeuwhonger te volgen wat de tijd dóét en ’s nachts in me bedstee, als ’k hondsch eenzaam lig — en niet te veel whiskey gezopen heb — waag ’k ’t — ’r ongevaarlijk op los te dróómen ...

Mari... Ik heb de dwaasheid overdag te droomen. ’t Loopt mis — dat voel ’k.

Frans. Malligheid! (buiten gezang). Opstootje?

Mari (bij het raam). Staking op ’n suikerraffinaderij. Ze vragen twee cent meer.

Frans. En ? . . .

Mari. En — de directie heeft onderkruipers aangenomen. Ouwe historie.

Frans (bij het raam). Is dat je heele uitzicht?

Mari. Tja! Hier loopt ’n gangetje naar de straat — ’n typisch gangetje — daar, een hoog