Het pantser

18

Martha. Is dat Frans Bèrens — Mari — de vrind van wie je? . ..

Frans. Ja, die Frans ben ik, juffrouw. Veel kwaad gesproken ? ...

Mari... En zoo opgepoetst? ⁷t Lijkt eer of je voor middagappel komt opzetten ...

Frans, ’k Hou van m’n uniform, beste jongen. Ja, dat begrijpt hij niet, mevrouw. Zoo ineens van provisor in ’n dorpsapotheek — eérste luitenant — overal gesalueerd worden: ’t zijn sterke beenen, die de sterretjes dragen. De eerste tijd heb ’k wel last van m’n sabel gehad — om de seconde zat-ie tusschenm’n beenen — vreeselijk hardnekkig! — maar nou zie je bij avond geen onderscheid tusschen mij en hem, hahaha! — ofschoon, dat moet ’k zélf zeggen, ’k niet positief begrijp, waarom ’n militair apotheker zoo’n geweldig zwaard noodig heeft...

Martha . .. Om zoethout en drop mee te hakken, hahaha!

Frans. Koekhakken op ’n boerenkermis a la bonne heure, hahaha! Wat is dat? (gefluit en gejoel buiten).

Alphons (uit het raam hangend). Verdikkie!

Martha. Wat is ’r?