Kinderdroom

plotseling uit. De anderen vielen stil en keken hen nieuwsgierig aan. Carry verroerde zich niet meer, maar Flip werd overmoedig. Hij hield zijn handen vlak bij zijn mond, alsof hij van veitia-zing moest bekomen. Hij wist niet of hij moest praten, nu iedereen hem aankeek. Zijn ogen vlogen heen en weer. De jongensstem schreeuwde het bijna uit:

‘Weten jullie waarom Hitler gestopt is met de vergassingen?’

Zijn mond schuilde nog steeds achter zijn handen. Iedereen was verijsd, ook Flip. Zijn ogen schoten nog altijd wild alle kanten uit. Zus zag dat Flip wel dood wilde gaan om de woorden die hem waren ontglipt. Vanaf haar plaats was er niets dat zij voor hem kon doen.

'Van tafel. jij’, zei moeder schor.

Flip schoof zijn stoel naar achteren.

‘Weet jij eigenlijk wel dat je eigen grootmoeder door jouw Hitler is vergast?’

Hij stond op en sloop de kamer uit. De deur, geschampt door menig driftbui die erop was afgereageerd, sloot onhoorbaar. Zus keek voorzichtig verder dan de lege stoel van Flip. Ze zag Simon, die naast haar zat. Het kippevel stond op zijn behaarde armen. Ze zag Carry, die eindelijk gelijkenis vertoonde met de ingelijste krijttekening die lang geleden van haar was gemaakt. Ze zag Judith en herkende in haar gezicht Mirjam, de afwezige.

Zus dacht na over wat er was gebeurd. Ze voelde zich met het verdriet van haar ouders verbonden. Ze wilde dat zij een manier kende om haar vader en moeder te laten merken dat zij van hen hield. Het was niet goed om te denken dat haar ouders een verkeerde opvatting zouden kunnen hebben. Die Israëli’s, hadden haar niet nodig. Die zouden zich zelf wel redden.

‘Voor mij is deze maaltijd afgelopen’, zei moeder na lange tijd.