Kinderdroom

Het was avond. Anja kwam de kamer binnen om afscheid te nemen; haar dienst zat er op. Haar gezondheidssandalen klepten na acht uur werken nog even kwiek tegen haar voetzolen.

‘Wil je even praten? Dat kan een stuk herkenning geven.’

Zwaantje gruwde, maar ging in tweede instantie toch ac-coord.

‘Als je tijd hebt, graag. Ik lig hier maar afscheid te nemen van mijn kind en ik kan niets voor hem betekenen.’

‘Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Ik heb hetzelfde meegemaakt.’

‘En...? Heb je daarna een kind gekregen?’

Anja leunde tegen het hoge voeteneind van Zwaantjes bed.

‘Je moet positief blijven denken, dat helpt. Wij hebben al heel wat achter de rug, maar wij blijven alles proberen. Alles.'

Zwaantje zweeg. Anja was gaan zitten. Eerst aarzelend, maar eenmaal in haar eigen verhaal, steeds vuriger, vertelde Anja over haar KT.D.’s en ingewikkelde giit-behandelingen. Miljoenen spermatozoïden vlogen Zwaantje om de oren.

‘Je moet inderdaad blijven proberen', beaamde Zwaantje, toen Anja met een blos op haar gezicht de geschiedenis van haar kinderwens afsloot.

‘Heb jij al bedacht wat jij na de operatie van morgen gaat doen?’

Zwaantje overwoog of zij zou herhalen hoe moeilijk zij het vond om afscheid te moeten nemen van haar onvoldragen kind.

- Piep, piep, pieper de piep.

Anja duwde het alarmapparaatje op haar heup in en excuseerde zich haastig. Een paar tellen later was het geluid van de sandalen niet meer hoorbaar.

De volgende morgen kwam Joost al vroeg op bezoek. Hij hielp Zwaantje zich te ontspannen en sprak haar moed in voor de kijkoperatie. Toen het moment was aangebroken en zij, liggend

31