Hoge hoeden, lage standaarden

VERBODEN ZIONISME

Intussen moge één geruststelling onze beschouwingen voorlopig afronden: radicaal of aangepast, ze bleven ook na 1938 nagenoeg allemaal rustig in diaspatria; tot 1940! Dat de Palestina-certificaten van de kopgroep der jongere radicalen te laat kwamen om nog te worden gebruikt, schijnt achteraf een sprekende illustratie van het al te ha-chelijk-theoretische zionisme dat het op polderpeil altijd zo goed had gedaan.

Echte Nederlandse zionisten hielden niet van het daadwerkelijk optrekken naar Zion, zoals dat in goed Hebreeuws heet: de Alija. En ze vonden altijd wel een ‘uitsmoesje’. Hetgeen alzo is gebleven tot de huidige dag. De zogeheten ‘fatsoendelijken’ niet te na gesproken, die over een waterdicht alibi beschikken, een soort ‘goles-sperr’. ‘Alija-bah en de veertig uitsmoesjes’ spotte een zionist, die trouwens ook zelf hier bleef. In gezelschap overigens van talloze oud-bestuurders der N.Z.B. en daaronder 5 in, door en na hun ambt vergrijsde voorzitters! Twee (degelijke) vóór-oorlogse en zo waar drie na-oorlogse, waaronder de radicaalste die ooit theoretiseerde tussen de Dollard en de Schelde . . . Ere wie ere toekomt!

En dan dit tot slot.

Toen het jeugdorgaan van de Joodse Jeugdfederatie Tikwath Jisraëel in een van zijn laatste vooroorlogse nummers een artikel had opgenomen waarin het heette, dat de vlaggen die in de diaspora (dus ook in Nederland) waaiden, onze vlaggen niet zijn, volgde een aanklacht bij de Ereraad der Nederlandse Zionistenbond. De langst in functie zijnde redacteur van het orgaan, juridisch bijgestaan door Lion Nordheim, hoorde zijn redactie veroordeeld tot een ernstige berisping.

Het eigenlijke vonnis wordt eerst nu gepubliceerd. In diezelfde week van die gedenkwaardige berisping immers rukten onze vijanden Nederland binnen. Duitse vlaggen zouden vijf jaar lang waaien boven het grootste massagraf van onze diaspora-geschiedenis.

86