Van Israelieten tot Israeliers

arbeit von Luftmenschen. Sie gefährdet die offenen und loyalen Bestrebungen der politischen Zionisten.”

Dat de nieuwe richting in het gelijk zou worden gesteld dankt het Joodse volk aan de mannen van de Tweede Alija. Er waren onder hen avonturiers, meelopers, deserteurs (die de Russisch-Japanse oorlog, 1904/5, wilden ontlopen), handelaars. Ben Goerion stelde veel later terecht vast dat nauwelijks een tiende in het land bleef. Maar zij die volhielden, bleken dan ook uit het beste hout gesneden: doodgewone mensen, “die hards”, vol offervaardigheid jegens de zaak van het volk, dat zij wilden dienen. Ben Goerion zelf en Jitzchak ben Zwi behoorden tot deze arbeiderselite en hun namen zijn niet zozeer exemplair als wel karakteristiek!

De Tweede Alija heeft feitelijk de basis gelegd voor de toekomstige staat. De door haar ontplooide activiteiten hielden zich in eerste instantie bezig met de vreedzame verovering van het land door de arbeid, die door de Joden moest worden verricht. Zij zelf moesten de handen letterlijk aan de ploeg slaan en het zwaartepunt niet laten vallen op het ge- en misbruik maken van de goedkopere Arabische werkkrachten. Alleen met de volledige inzet van de eigen persoonlijkheid en kracht zou het volk zijn moreel recht verwerven op eigen bodem.

“Zolang wij niet van schaamte vervuld worden bij de aanblik van ieder stuk grond in het land, dat wij reeds met zoveel moeite en inspanning verkregen hadden, en dat door vreemde handen wordt bewerkt, zolang wij dat niet voelen ... zijn wij nog ver verwijderd van de nationale herleving.”

Aldus de Palestijnse arbeids-ideoloog Ahron David Gordon (1856-1922), de schepper van het begrip “Am-adam”, het in zijn mensentype vernieuwde volk, dat in zijn relatie tot andere volkeren zich - gelijk een mens tot zijn naaste — alleen laat leiden door zedelijke postulaten. In het denken van A. D. Gordon groeide de arbeid aldus tot een kosmisch begrip, dat de mens niet alleen verbindt met het grote Al maar vóór alles met de bodem van het eigen land en wel zo intensief, dat alleen daardoor het volk in zijn land wortel kan schieten.

“Ein Volk, das ganz von der Natur losgerissen ist, das jahrtausendelang in Mauern eingesperrt war; ein Volk, das an alle Arten des Lebens gewöhnt war, nur nicht an eine natürliche, an ein Leben der Arbeit aus sich heraus und für sich, kann nicht ohne Anspannung seiner ganzen Willenskraft wieder ein lebendiges, natürliches, arbeitendes Volk werden. Uns fehlt das Wesentliche: die Arbeit, nicht die aus Zwang, sondern die, mit der sich der Mensch organisch und natürlich verbunden fühlt, und durch die das Volk mit seinem Boden und in seiner in Boden und Arbeit wurzelnden Kultur verwachsen ist. Zwar arbeiten auch bei anderen Völkern nicht alle, auch bei ihnen gibt es viele, die die Arbeit verschmähen und

90