Van Israelieten tot Israeliers

negentig terecht ontroerd was. Misschien heeft Weizmann de stemmingen van dit moment wel het best onder woorden gebracht toen hij schreef: “Op 2 november, na een slotbespreking in het oorlogskabinet, schreef Balfour de vermaarde brief, die bekend staat als de Balfourverklaring. Hij was gericht tot Lord Rothschild. In een vroeger gesprek had Balfour mij gevraagd, tot wie de komende verklaring moest worden gericht. Ik gaf aan Lord Rothschild de voorkeur boven mijzelf, ofschoon ik president van de Engelse Zionistische Federatie was. De tekst luidde:

Zijner Majesteits Regering is de oprichting van een Nationaal Tehuis voor het Joodse volk in Palestina gunstig gezind en zal naar vermogen de bereiking van dit doel vergemakkelijken, waarbij duidelijk te verstaan zij gegeven, dat er niets zal worden gedaan dat inbreuk zou kunnen maken op de burgerlijke en godsdienstige rechten van de bestaande niet-Joodse gemeenschappen in Palestina of op de rechten en de staatkundige positie, die door Joden in enig ander land worden genoten.

Terwijl het kabinet bijeen was om de definitieve tekst goed te keuren, wachtte ik buiten, deze keer binnen het bereik van de vergadering. Sykes bracht mij het document met de uitroep: ‘Dr. Weizmann, het is een jongen!’

Nu, ik mocht de jongen in het begin niet. Hij was niet degene, die ik had verwacht. Maar ik wist dat dit een grote gebeurtenis was. Ik telefoneerde met mijn vrouw en ging Achad Haam opzoeken.

Er was een nieuw hoofdstuk voor ons begonnen vol nieuwe moeilijkheden, maar niet zonder grote momenten.”

98