Kanalje

Maar dat duurde lang... haast veertig jaar wel... sommige van die blazersborsten zijn héél stevig.

Op z'n tijd was-ie getrouwd, en op z'n tijd had-ie nieuwe blaasborsten gemaakt, en op d'rlui tijd waren die ook in de fabriek gegaan, die onderwijl wel twee maal zoo groot was geworden. Drie van z'n jongens waren in de fabriek gegaan en met z'n vieren verdienden ze־ nu aardig wat... hij wel niet meer heelemaal z'n volle loon... hij was niet meer, wat hij was geweest, had de jonge patroon gezeid... nou die kende n'm, daar had-ie nog 'n jaar mee op school gegaan... en nou de jongens ook al zoo groot waren, nou ging 't best met wat minder ook...

Ze hadden hun eigen huis ook, dicht bij 't fabriek... 'n heele rij huisjes had m'neer daar laten zetten... zie je, die kocht je met de huur, die was vijf en twintig stuivers eigelijk, maar wie d'r nou twee gulden betaalde, die kocht in tien jaar 't heele huis met de huur af...

Nou, dat had Dries prachtig gevonden en z'n vrouw ook... verbeel je zij in d'r eigen huis wonen... 'n huis koopen voor net vijftien stuiver in de week, dat moesten ze natuurlijk doen... waar alles vandaan kwam, daar kwam die vijftien stuiver dan óok vandaan.

Tien jaar, dat was anders wel lang, maar m'neer had Dries voorgerekend, dat 't niet in minder tijd kon... hij lei d'r eigenlijk zelf nog geld bij... maar als-iegoed rekende, dan ging 't net... dus dat hadden ze maar gedaan. Hoewel de meester van 't dorp 't ze had afgeraden. Hij vertrouwde die rekening niet...

Of meester dan dacht m'neer niet rekenen kon?

»Jawel«, had de meester gezeid, »rekenen kon m'neer wel... maar zie je alleen aftrekken en vermenigvuldigen... niet deelen«.

»Snap-ie« had de meester toen gezeid... nou Dries had 't toch maar gedaan. Alles was prachtig-mooi beschreven, geen kwaad bij, en daar had-ie toen z'n hand onder moeten zetten en toen-ie dat gedaan had, had m'neer 'm op z'n schouêr geklopt en gezeid »Ziezoo Dries, nou woon je over 'n jaar of wat in je eigen huis, net als ik«. Dat had Dries toen aardig gevonden, affijn, 't was zóólang geleden...

Op z'n tijd was-ie ziek geworden... eigenlijk over z'n tijd... de meeste lui haalden de vijftig niet. Hij had zich d'r tegenin gezet, was nog naar de fabriek gegaan na de eerste keer bloedopgeven... dee nou veel lichter werk... verdiende minder, tenminste nog wat... maar hij had 't moeten opgeven...

De jongens hadden 't aanvaard, heel kalm... dat wist je nou eenmaal. Cor wou wel gaan trouwen... en Jan ook, maar dat moest nou maar wachten... misschien duurde 't wel niet zoo heel lang... en as vader dood was, dan konnen ze nog trouwen, dan kwam moeder bij ze inwonen, bij elk 'n tijdje, beurt om beurt...

29