Geschiedenis der Portugeesche Joden te Amsterdam 1593-1925

19

gaven zij op, dat het geen gebruik bij de „natie” is, dat de meisjes alleen op straat gingen en dat zij de landstaal niet verstonden. Parnassim verzochten derhalve, den aangeklaagden haar schuld te vergeven en voor het vervolg toe te staan, dat de Portugeesche Joden hunne huwelijken zouden mogen sluiten ten overstaan van een notaris of een Secretaris, die de Portugeesche taal verstond en daartoe speciaal gemachtigd was. De stedelijke overheid bepaalde hierop, dat „in het trouwen van de Joodsche natie gehouden en gevolgd zal worden de voet, die in ’t trouwen van degenen, die van de Meno-nisten gezindheid zijn”, met dien verstande, dat die echtparen, waarvan man en vrouw nog in leven waren, die niet op het stadhuis waren getrouwd, binnen één maand ’s Woensdags aldaar moesten verschijnen om voor twee Schepenen hun huwelijk te doen voltrekken en een Secretaris als hun adjunct bekend te maken. Yan die echtparen, waarvan de man of de vrouw reeds overleden was, moest de overlevende op het Stadhuis het huwelijk bekend maken. De huwelijken, die na dien tijd zouden worden gesloten, moesten steeds op het stadhuis, naar de gewone regels, plaats hebben.

Dat deze bepaling goed werd opgevolgd blijkt wel uit het feit, dat voor het volgende jaar (1623) vijftien Portugeesche huwelijken in de „Puiboecken” zijn opgeteekend.

De drie Gemeenten bezaten samen één begraafplaats. Daar de stedelijke overheid den pas aangekomen Joden den afstand van een stuk grond voor begraafplaats had geweigerd, waren zij genoodzaakt, een rustplaats voor hun dooden elders te zoeken. Na veel moeite gelukte dit in 1602, toen zij bij Alkmaar, op de grens der dorpen Groet en Schoorl, een stuk land tot begraafplaats in eigendom verkregen. De groote afstand en de hindernissen, welke de bevolking hun in den weg legde (zoodat de Hooge Raad dikwijls moest tus-schenbeide komen) deden Parnassim der beide toenmalige Gemeenten Bet Jaacob enNewehSalom omzien naar een meer nabij gelegen terrein: in 1614 waren zij zoo gelukkig, dat in Ouderkerk aan den Amstel te vinden. De begraafplaats te Groet bleef nog inigebruik, tot het nieuwe terrein gereed was,