Berijmde bokkesprongen

Recht toe, recht aan. Zo kun je dingen aanpakken, die van nature krom zijn.

De ellende is pas begonnen, sedert men in onze maatschappij de boel heel consequent recht is gaan trekken. Met een wijkcentrum. Met ouderdomspensioen. Met kinderbijslag. Met de vijfdaagse werkweek. Met kerstboomverbranding onder toezicht van de politie. Met de CAO. Begrijp mij opnieuw goed: we hebben hier te maken met uitmuntende sociale voorzieningen, ter verwerving waarvan onze ouders en grootouders op sandalen de strijdbanier hieven.

Maar het noodzakelijk nevenverschijnsel bleef uit. In een samenleving vol recht-en-slecht begon men alras iets te missen. De meeste mensen wisten niet precies w&t het was — de één zei: ”Ik mis die heerlijke samenkomsten op de Paasheuvel”, de ander meende: ”Hè, was de AJC er nog maar”, een derde formuleerde het als: ”een Ideaal waarnaar we kunnen streven”. Maar in wezen was het maar één ding: de bokkesprong. En kijk. — dat is de reden, waarom ik hier met zoveel plezier dit voorwoord zit te schrijven. Hier zijn eindelijk een paar bokkesprongen — afkomstig bovendien van een schrijver, over wie enige tijd geleden in een aan Schrijvers gewijde Encyclopedie dit werd gezegd:

”Mok, Maurits (Haarlem, 7-11-1907), Ned. dichter,

6