Storm uit het Oosten

zijn warme levenshunkering doorstraald ?

Want waar zich joden vrijelijk bewegen, daar bloeit de wereld in hun spoor, en ook in Amsterdam brak Jacobs vaderzegen in weelderige bloemen door.

Het dode tij scheen nimmermeer te keren, toen er een man te tintelen begon van spanning om het onheil te bezweren dat als een walm het daglicht o ver won.

Hij nam de stad in bei zijn sterke handen en blies haar vuur in het verwelkt gelaat, zodat opeens een gloed haar trekken spande, haar lijf in zonnewarmte werd gebaad, het in haar aderen opnieuw ging kloppen van donker bloed dat ruimte scheppen wou, en reeds verhief tegen de hemeltoppen het volkspaleis zijn klare koepelbouw.

Ook uit de winkels begon licht te stromen, waar men het w^Tater der juwelen sleep tot druppels vuur, een brand van kleuratomen die alle aardse licht in zich begreep en uit de poriën der werkers straalde wanneer hun stap de straten klinken deed.

De longen waar de stad mee ademhaalde, de mond waarmee zij in het leven beet, dat waren zij, geboren in riolen en door een golf van welvaart opgetild, die al hun zenuwen, van kruin tot zolen, met dronkenschap en honger heeft doortrild. Toen kon zich Amsterdam niet langer weren, het werd bedolven onder hun tempeest, hun vlammenstroom van kleuren en van kleren, de schuimbekkende branding van hun feest.

22