Storm uit het Oosten

een klankgeworden zwijgen, een geril dat zich aan vormen poogde vast te houden; en zij die het ervoeren stonden stil, opdat hun zinnen het begrijpen zouden, hun longen het doorademen met gloed van menselijk getuigen en verbeelden. Stormen van zonlicht hebben er gewoed in deze door het scheppingslied bespeelden; hun ogen en hun hart zijn uitgebrand tot ademloze, witte aswoestijnen, zo zij geen kusten van een ander land voorbij het laatste licht zagen verschijnen.

Ook uit het ghetto kropen zij omhoog, verwonderden die niet meer konden rusten, omdat zich het heelal in hen bewoog gelijk een zon die zelfs de nacht niet bluste. Een hunner werd een wijsgeer, hij bevroor zijn angsten in formules van graniet en trok hun lijnen tot een tempel door waarin men God alom en nergens ziet.

Een andere herkende het gelaat van de Messias, dat gelijk een wolk van leven boven Israëls einder staat, in de Gekruisigde die naast zijn volk van eeuw tot eeuw de armen houdt gestrekt als vleugels die versteenden in hun vlucht. En weer een ander heeft het lijf gerekt naar het gewaai van Hollands licht en lucht, totdat hij in de witte golven stond van een getijde dat niet kan verlopen, het rent van horizont na horizont de hemelsblauwe poorten open.

17