Een Mens van Nergens

E

R WAS hHN VORM VAN

communicatie die Alfred het teken in de wind noemde. Daarvoor moest hij naar zijn kinderjaren terugkeren. Kampioen van het strand was een onderscheiding die nooit was toegekend, maar waarvan Alfred soms droomde. Nu nog, al lang de kinderschoenen ontgroeid, kon Alfred met heimwee denken aan die verre tijd, toen het zijn vurigste begeerte was de hoogste berg, de diepste kuil van het strand te maken. Hij liep kilometers om werk van anderen met het zijne te vergelijken. Er was niemand die met Alfred kon wedijveren.

Maar nu nog, jaren later, voel hij zich intens gelukkig worden als hij eraan terugdacht. Wat hij zich niet kon of wilde herinneren was de stekende pijn in zijn borst na de al te grote en langdurige inspanning.

Het begon weer te waaien, venijnige vlagen die hem deden wegkruipen in zijn hol. Geen tien minuten nadat hij de rommelbarricade, zoals hij het noemde, voltooid had, stortte het geval half in. Een toeval spaarde zijn