Grondtoon

Al die mensen

Al die mensen. Ik denk vaak aan wat zij waren en hoe zij nog bestonden toen zij in hun laatste angst werden vastgesnoerd, elkaar met halfverblinde ogen aanklampten, een gebaar om eikaars leven legden en dan door een grondzee van de dood uit de tijd werden geworpen.

Alleen hun haren leefden nog, ze waren glansbanen, stromende rivieren in de nadag die hen niet meer kende dan als puin dat snel tot as verviel.