Stormen en stilten

HERMAN GORTER

Herman Gorter, waar in de stalen nacht van het heelal dwaalt nog een vonk van uw geladenheid, een krachtcel die vibreren bleef zoals gij eenmaal hier, op deze aarde die uw lichthuis was, van hoofd tot voeten in uw eigen kracht geademd hebt?

Sinds mij uw stem geopend werd,

heb ik zo m enigmaal van dag of nacht

de stilte afgeluisterd om de vlam

van uw aanwezigheid te voelen meebewegen

want gij hebt uit de kernen van de taal

een vuur geslagen, zo doorzichtig als

een met de ogen te doorgronden zee,

een ruimte, wemelende van de dans,

de hoge dronkenschap der elementen.

Zo vorstelijk heeft nimmer in dit land een mens met éen gebaar de ademtocht der wereld bij zijn wezen ingelijfd, de schepping als zijn eigen daad gesteld.

En daarom wil ik, mij verdiepend in het zwijgen van de hemelen, naar u mijn zinnen rekken: of uw stem daar niet bewind bleef voeren en als licht verschiet.