WONDVOCHT
Moeders, kinderen. Er zijn maar twee woorden nodig om het steen der jaren los te scheuren en water op te stoten uit de ondergrond.
Dan, in het wondvocht dat
al lang scheen opgedroogd,
zie ik de hemel staan
zonder een wolk, zonder een windvlaag
die haar vinger langs het oppervlak beweegt,
een neergeschreven fluistering,
voortgeplant in mijn bewustzijn
als een gelovig mijmeren,
een niet meer te herroepen zekerheid.
56