HERINNERD LEVEN
Schepselen die ik zie en niet meer thuis te brengen weet. Met ogen vol herinnerd leven ga ik rond en krab de stenen los om nog een druppel bloed uit de vergetelheid terug te halen.
Nacht altijd weer en mijn gedachten die bomen worden. Aan de grens der sterfelijkheid staan zij open, vangen de hemel, houden hun rillingen in, mantelen zich in hun zwijgende angst en zinken onder hun bewustzijn weg.