Avond aan avond

VIETNAM

Ik schrijf Vietnam niet van mij af. Het bijt zich in mijn darmen vast. Er druppelt bloed op mijn papier; er steken dode vingers door.

Vliegtuigen duiken naar mijn hand en gooien mijn gedicht in puin.

Ik graaf de woorden uit en vind fragmenten beenderen en huid.

Als ik mijn raam betast voel ik het beven als een zee. Te heet drukt zich de nacht er tegenaan.

Ik hoor het kreunen van de brand.

Al mijn gedachten stoten op zoekende angsten die geen vorm meer vinden kunnen, levenden die uit hun lichaam zijn verjaagd.

Ik slaap Vietnam niet van mij af.

Ik lig er tegenaan. Het kruipt de morgen tegemoet. Het staat te wachten in de radio.

20