Aan de Vermoorden uit Israël

„Toch ademt het verlangen door mijn huid de wereld aan en sta ik in de vlagen van een verlangen, dat zich uit de stof verlossen wil; elke beweging duidt naar eeuwigheid, het nauwelijks te dragen licht, dat de cellen van mijn netvlies trof.”

Uw denken steigerde, gij waart voortaan een overweldigde, een meegesleurde door de bewegingen van het getij der eeuwigheid; gij waart als een vulkaan, een door hetzelfde witte vuur verscheurde, dat voerde in de schepping heerschappij.

Ik hoor uw stem, ik loop weer naast u voort door nachten, wild en vochtig, door het diepe ruisen der zee, dat ons bestaan omsloot; ontroering huiverde in ieder woord, dat wij nog zeggen moesten, die daar liepen in de gebieden tussen tijd en dood.

30