Stadiën

EXODUS

Een stille voor het aangezicht des Heren, een die de loop der dagen niet meer telde; hij wist dat alles tot de dood moest keren en stervend naar de hemel overhelde; dat de geroepenen hun plicht verzaken - te zwaar weegt de verkiezing op hun leven -en dat men tot de hemel kan geraken zonder een teken van zich af te geven; dat alles dromen gaat, wanneer de zachte aanvaarding heel het lichaam heeft betogen: steeds verder lokt de stroom der blauwe nachten, het hart, steeds dieper tot de dood bewogen, erkent zijn Meester in een laat moment: doe mij, in U verloren, verder leven, er is mij niets dan uw gelaat gebleven, en dat geen morgen dit mysterie schend’.

Hij was een stille, van zijn volk verdwaalde,

een vreemdeling die peinzend op het wonder

zijn kudden hoedde en zich nimmer zonder

een aarzeling aan het geluk onthaalde

van onder medemensen te verkeren:

een vrouw, een kind, de glimlach van een vader,

het bracht hem alles tot de hemel nader,

het ondoorgrondelijk gebied des Heren,

dat over deze aarde zijn gewelven

uitstrekte, en de anderen begingen

hun leven en de dagelijkse dingen

zo simpel dat hij somtijds in zichzelven

het spoor terugvond van die simpelheid:

een diepe droom van eeuwigheid te smaken,

maar het geluk der aarde niet verzaken,

ziel en omhulsel tot de taak bereid.

42