Europa

en nooit wordt een seconde van geluk in dit verwoeste werelddeel genoten, of zij vergaat onder de stomme druk des bloeds dat door de eeuwen is vergoten. Gemeenschap werd een woord dat in het hart van hem die tot de zin wist door te dringen, heimwee ontstak, een nameloze smart om schone en voorgoed verloren dingen: een samenleving die voor het gelaat des Allerhoogsten haar bestaan ontplooide, zoals een bruid de morgen tegengaat van de geluksdag, waarvoor zij zich tooide; zij hoort achter de velden van de tijd de zee der eeuwigheid verwijderd ruisen, het is of zij Gods stem reeds onderscheidt, tot zulk een stilte wist Hij haar te kuisen. Europa kende dit geluk niet meer, dat uit de open hemel nederstroomde en als een gouden kleed omgaf het heir van hen die werkende het leven droomden. Het gave bouwwerk van een maatschappij, die aard en hemel in éen blik omvatte, verviel tot puin, gemeenschap ging voorbij, de mensen die haar droegen, zij verspatten

9