Europa

Nooit kan de blinde koorts van het geweld haar prooi tot in de diepste kern verteren, maar zelve wordt zij voor het niets gesteld, wanneer zij af moet laten van regeren; en eenmaal woedt de felste hartstocht uit, gehavend hunkeren de moede zinnen naar stilten zonder schaduw van geluid, die zij in eeuwigheid niet zullen winnen. Verbittering, het giftige gewas, had wortel in Europa’s hart geschoten, een kwaal waarvan het nimmermeer genas en die van afgrond het in afgrond stootte. Al wat dit hart aan schone droom bezat, verborgen in het innerlijk beleven, het werd gekneusd als het naar buiten trad, om juichend zijn verrukking uit te geven. De diepe drang naar bovenwerelds heil, die ogen in een wonder licht doet gloeien, de geest voortstormen, vaartuig onder zeil, waarin al machtiger de winden groeien, zij werd gegrepen door een woeste macht, die de genade van inwendig schouwen, het eeuwig licht, herschiep in barre nacht, door haar op harde grondslagen te bouwen,

7