De ondergrondse

6

Als hij in de kring van zijn collega’s, onder de schooljeugd en eigenlijk bij de hele dorpsbevolking niet als een rare snuiter bekend had gestaan, zou hij deze reputatie nu ongetwijfeld hebben verworven. Maar aangezien men al lang wist wat men aan hem had, lette men nauwelijks op de uiterlijke en nog minder op de innerlijke veranderingen die zich bij hem voltrokken. Hij stelde geen prijs op de belangstelling van het dorpspubliek. Dit wilde nu ook weer niet zeggen dat men niet mocht weten wie hij was. Al dienden zijn achtergronden nog verborgen te blijven, het kon geen kwaad wanneer hij enkele tekens van zijn toenemende importantie ten toon spreidde. Wel te verstaan, geen nadrukkelijke tekens, maar bescheiden aanduidingen die men desnoods mocht uitleggen zoals men verkoos. En wilde men er helemaal geen uitleg aan geven, dan bevestigde dit slechts de stompzinnigheid van degenen die hem omgaven.

Het was trouwens niet zijn bedoeling de held, de wereldhervormer of wat dan ook uit te hangen. De veranderingen in zijn uiterlijk vloeiden niet voort uit ijdelheid, maar uit spontane opwellingen waarvan hij pas achteraf de redelijkheid inzag. Zo liet hij dubbele zolen onder zijn schoenen zetten, een maatregel die hij in dit land van regen en modder al veel eerder had moeten nemen. Dat zijn lengte daardoor iets toenam, was extra winst. Hetzelfde gold van het feit dat hij tegenwoordig altijd, ook bij windstil en zonnig weer, de kraag van zijn overjas of regenjas opgeslagen droeg. Niemand

42