De jongens van Duindorp

„Die Pietje!” horen zij de vrouw zeggen, „de hele dag loopt-ie weg!”

„’t Is een brutale rekel!” antwoordt een zware mannenstem naast haar.

„Pietje! Pietje!” roept de vrouw, „wil je wel eens gauw hier komen!”

Elk ogenblik vliegt ze overeind om het kind te halen. Kees graaft langzaam met zijn handen het zand onder de stoel weg. Jan begrijpt zijn bedoeling en gnuift bij voorbaat. Er ontstaat al gauw een flinke gleuf onder de achterrand van de stoel. Nu nog wat zand er onder uit en dan zal je het gevaarte zien duikelen.

„Pietje! Pietje!” krijst de vrouw weer, „kom je hier, kwaaie aap!”

Maar Pietje schijnt er niets voor te voelen, haar aanmaning op te volgen. De vrouw rent het strand op. Even wankelt de stoel, maar de man, die er in is blijven zitten, schijnt niets te merken. Na een paar minuten komt een schreeuwende vrouw met een grienend Pietje aan haar hand terug.

„Zo, en geef ’m nou es een flink pak voor z’n broek!” verzoekt ze haar man.

De jongens zijn voorzichtigheidshalve een eindje achteruit gegaan. En, ja hoor! daar gebeurt het! De moeder laat zich doodop in de stoel vallen, de vader grijpt de jongen om hem over zijn knie te leggen. Bom! daar duikelt de zaak achterover! De vrouw gilt, de man vloekt luid en Pietje ontglipt juichend aan zijn greep. Hij danst over het strand, terwijl de mensen in de omtrek het uitbrullen van het lachen.

83