De jongens van Duindorp

„Ja, ’t is jammer, dat u ’t niet eerder hebt gezien,” zegt mevrouw Aalders. „Als juffrouw De Wit nu maar niet uw koffer gaat uitpakken!”

Bij het horen van deze woorden begint mevrouw Laar-mans te roepen.

„O God! als ze dat maar niet doet! Er zitten zoveel dingen van me in en wie weet, wat ze er mee uitvoert!”

Daar heb je de kruier alweer. In het hotel van meneer Geerling heeft men de vergissing dadelijk bemerkt en de koffer mee teruggegeven. Als hongerige wolven stort de familie Laarmans zich op het vermiste. Natuurlijk krijgt de kruier heel wat over zijn onnauwkeurigheid te horen. En dan moet hij wachten totdat de verkeerd bezorgde koffer weer is ingepakt.

Jan mag er bij helpen. Moeder heeft eigenlijk medelijden met die mensen, die zo vreselijk zenuwachtig zijn en daardoor alles veel erger maken, dan het in werkelijkheid is. Jan loopt met de kruier mee, terwijl deze de koffer wegbrengt. „Wat een lastige mensen zijn dat!” merkt de jongen op. „Kalm blijven, dat is het beste,” antwoordt de man. „Als je je door iemand, die zenuwachtig is, laat meeslepen, gaat het met jou ook mis!”

Juffrouw De Wit blijkt de zaak niet zo serieus te hebben opgenomen als de familie Laarmans. Ze zit in de hal van het hotel en neemt de koffer vriendelijk glimlachend in ontvangst. Jan wordt door meneer Geerling gewenkt.

„Jij wil zeker wel een glas limonade hebben!” zegt hij. Nou en of! Jan mag aan een tafeltje in het restaurant gaan zitten, net alsof hij een echte klant is. En dan krijgt hij een

117