Het geheim van De Beukenhorst

mannen, van levende mensen. Hij wilde bij hen horen, één van zin met hen zijn, maar voorlopig voelde hij zich nog een vreemde in hun gezelschap.

Hij schrikte op uit zijn gepeins, doordat hij zijn naam hoorde noemen.

„Meneer Bartels,” sprak Van der Pek, „daar schiet me iets te binnen. Het schijnt, dat de naam Duivemans oorspronkelijk Duivelmans heeft geluid. Blijkbaar vonden de dragers dat een heel onplezierige naam en toen hebben ze er een lettertje uitgehaald!”

„Hahaha!” lachte de oud-militair, en de burgemeester zei: „Dat weglaten van die ene letter heeft een heel wat vrediger karakter aan de naam gegeven.”

Er ging Hans een licht op. „Had die naam misschien iets met het Duivelsgat te maken?” vroeg hij.

„Dat lijkt me niet onwaarschijnlijk,” antwoordde de rentmeester, „want daar vlakbij heeft in oude tijden ook een Duivemans gewoond.”

Onwillekeurig huiverde Hans. Was het waar, dat op sommige plaatsen iets achterbleef van de geest van mensen, die daar eenmaal hadden gewoond? Hoe was het anders mogelijk, dat hij vanmorgen zo diep onder de indruk van het Duivelsgat was gekomen en speciaal van de ruïne, die zich daar bevond? Natuurlijk sprak hij niet over zijn sensatie, maar hij vroeg wel of die ruïne het overblijfsel was van het huis der Duivemansen.

„Ik meen me te herinneren van wel,” antwoordde de rentmeester. „Maar als u bij me komt, zal ik het u precies vertellen. Eens kijken — schikt zaterdagmorgen u, zaterdagmorgen halfelf?”

„Ja zeker, graag!” antwoordde Hans.