Het geheim van De Beukenhorst

„Of eigenlijk is er geen reden om het voor u te verzwijgen,” vervolgde de rentmeester. „Als u er maar nooit op zinspeelt. De oudste zoon van de baron was een jongen, die niet wou oppassen. Op een zeker ogenblik kwam hij in een situatie, dat hij de wijk moest nemen naar het buitenland. Niemand heeft ooit meer iets van hem gehoord.”

„Hoelang is dat al geleden?” vroeg Hans, die eensklaps verband wilde leggen tussen deze zaak en de verdwijning van zijn tante.

„O, al meer dan twintig jaar,” antwoordde Van der Pek. „Maar praat u er vooral met niemand over. Het geval is indertijd natuurlijk wel bekend geworden, maar al lang in 't vergeetboek geraakt.”

Hans had het enigszins benauwd gekregen. Die familie Waelenburgh was wel merkwaardig. Een dochter, die zo ze al niet abnormaal was, toch zeker een tikje uitzonderlijk mocht heten. Een zoon, die op de verkeerde weg was beland en vervolgens radicaal verdwenen. Een andere zoon, die waarschijnlijk betrekkelijk jong was gestorven. Dat alles was geen reden om niet in te gaan op het aanbod van de rentmeester, die er, ondanks zijn jaren, voortreffelijk uitzag. Maar het gaf Hans toch een licht gevoel van onbehagen, te meer omdat er vermoedelijk in ditzelfde dorp iets onverklaarbaars met zijn tante was voorgevallen.

De stem van de rentmeester onderbrak zijn gepeins: „Binnen een week hoort u van mij. Misschien zie ik u inmiddels nog wel in De Posthoorn.”

„Het is toch uw bedoeling,” vroeg Hans nog, „dat ik een tijd lang onder u werk?”

108