Dorp in de branding

‘Je bent er een heel eind tussenuit geweest, Bauer.’

Jan, het hoofd op de hand gesteund, nog bleek om de ogen, keek hem aan.

‘Ja, een heel eind. Het is ginds niet beter dan hier.’

‘Het is overal zoals wijzelf zijn. Wij nemen onszelf immers mee.’

‘Is dat alles wat je te zeggen hebt?’

‘Nee, er is meer. Dat weet je evengoed als ik.’

‘Te bent de enige behoorlijke dominee!’

‘Dank je.’

Ze liepen de deur plat, om te horen hoe het met hem ging. Er kwamen tientallen, die werden te woord gestaan door Koos, de onvermoeibare, ondanks haar zwangerschap. Fruitmanden, bloemen, ze wisten niet wat ze moesten bedenken. Het meeste kwam van de armen, bijeengebracht uit gaven van centen en stuivers.

In de schemerige kamer kwam hij langzaam tot bewustzijn, zag de geschenken, hoorde van de bezoeken.

‘Wie hebben dat gegeven? De mensen hier?’ ^cJa, je vrienden.’

Hij zag zwijgend naar zijn vrouw, er welden tranen in zijn ogen op.

‘Ze houden van je.’

‘Waarom?’

‘Dat moet je hun zelf maar vragen, bij gelegenheid.’

Had hij dan toch iets bereikt? Of was het zijn zwakte, die hem deed geloven in het goede, in het betere? Zijn geest schoot weg, als een meeuw boven de zee. ‘En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.’

Hij duizelde.

Hij begon weer belang te stellen in de dagelijkse dingen. De meesterknecht vertelde hem van de zaak. De nieuwe knecht voldeed uitstekend. ‘We kunnen het bijna zonder je stellen, baas. Maar het is goed, dat je weer beter wordt.’

Van de notaris kreeg hij een overzicht van zijn vermogenspositie. Het was een gunstige tijd, zijn fondsen waren gestegen. De twee huizen in de stad, die de notaris voor hem had verkocht, leverden een winst op van een kleine tien mille.

Meer dan twee ton bedroeg het vermogen van Jan Bauer. Het groeide, daar was blijkbaar niets aan te veranderen.

64