Dorp in de branding

trok om zijn waren aan de man te brengen. Hij had een boekhouder, een jonge, vaardige kerel, die talen sprak en die wist hoe men reclame moest maken. In Bauer vond hij een patroon, die iets op het spel dorst te zetten, in de verwachting iets te winnen. Advertenties in dag- en weekbladen verzekerden het publiek, dat de producten van ‘De Phoenix’ de voorkeur verdienden. De afnemers kregen een wandplaat cadeau, waarop het handelsmerk en de voortbrengselen der fabriek in bonte kleuren waren afgebeeld. In honderden winkels zagen de mensen die plaat en zij bleven er niet ongevoelig voor.

Het bedrijf vereiste werk, niet alleen handenarbeid, maar ook hoofdarbeid. Al spoedig begreep Bauer, dat hij het handwerk moest laten varen, wilde hij het overzicht niet verliezen. Het viel hem niet gemakkelijk, het bakkersvoorschoot af te leggen, niet meer temidden van zijn mensen te staan en met hen gelijk op te trekken. Hij blééf gelijk optrekken, al liep hij de hele dag in colbert. Hun noden waren de zijne, hij was voor elk van hen verantwoordelijk. Toch bleef er een afstand tussen de baas en het personeel. Hij gebruikte nog steeds weinig woorden, voor humor was in zijn uitingen geen plaats. Maar men vreesde hem niet, al moest hij soms een zekere vertrouwelijkheid aanmoedigen. Hij deed het op de linkse wijze, waarop hij jaren geleden voor het eerst contact met zijn mensen had gezocht.

Begrijpen deed hem nog altijd niemand, behalve Koos. De triomf van de nieuwe zaak was haar triomf. Van dag tot dag stelde zij zich op de hoogte van de resultaten.    Hield    ze    meer

van hem, nu alles zo goed ging?

‘Nee,’ zei ze. ‘Of misschien ook wel. Ik ben    zo    blij    voor    je.’

‘Denk je dan, dat dit het hoogste geluk is?’

‘Het hoogste geluk? Welnee! Maar je bent er beter aan toe dan vroeger. Je geeft werk aan vijftien mensen. Het zullen er meer worden. Je wordt meer gewaardeerd. Het werd hoog tijd.⁵ ‘Waardering heb ik nooit gezocht.’

‘Maar je had er behoefte aan.’

Hij haalde de schouders op. Het was misschien waar, wat zij zei, misschien ook niet. In elk geval had hij veel aan haar te danken, meer dan hij kon zeggen of zelfs bedenken.

Nog vóór de zomer werd hun derde kind geboren. Een meisje, dat de naam van haar moeder kreeg. 2e zagen deze geboorte,

105