Het feest van Hercules

straatpeil de werkplaats binnengingen. Daar was het warm en men kon zich er verstaanbaar maken. Buiten was het meestal zo winderig dat de menselijke stem werd weggevaagd. Bovendien daverde er nu en dan een trein voorbij. Het achtererf van de schoenmaker grensde aan de spoorbaan; het station lag een paar honderd meter verderop.

Breukers ging zelden op reis. Zijn kinderen woonden in het dorp; de rest van de wereld kon hij niet beter leren kennen dan door te praten met de gaande en komende man en ’s avonds zijn krant te lezen. Wanneer bij het passeren van een trein zijn werkplaats licht trilde, dan bevestigde deze trilling zijn deelgenootschap aan het grote, onafzienbare leven. Alles bewoog en hij bewoog mee, in de werkplaats op zijn kruk gezeten. Soms scheen het hem dat hij kon voelen dat de aarde draaide.

Hij zou daar niet goed raad mee hebben geweten als Lunsing hem niet had geholpen. Lunsing was een ontwikkeld man, dr. Fr. Lunsing, zoals vermeld stond op het naambordje bij de deur van het huis aan de straat, vóór dat van de schoenmaker. De argeloze voorbijganger die niet het naambordje zag, maar wel de verschoten, versleten gordijnen, kon gemakkelijk op de gedachte komen dat daar niet een geleerde woonde, doch een van de vele min of meer berooide dorpelingen. Het was een juiste gedachte. Lunsing was, ondanks zijn titel, een uitvinder wiens bedenksels te weinig werden gewaardeerd om hem een bestaan op te leveren. Hij trachtte zijn chronisch geldgebrek te verlichten door ’s zomers kamers te verhuren en ’s winters verschillende losse bezigheden te verrichten, bezigheden die te los bleven om de dreiging van het financiële niets ooit geheel weg te nemen. Hij liep met boeken, geïllustreerde bladen of stofzuigers de huizen af, hij schreef adressen en deed nog meer dingen die in een weinig winstgevende reuk stonden. Ze werden voor hem nog minder winstgevend doordat hij, naar zijn zeggen, steeds zwanger ging van nieuwe uitvindingen. Uitvindin

153