Het feest van Hercules

Wakkerman

Het dorp had geen koor, maar het had bomen. Er waren mensen genoeg om een koor te vormen en met de zanglust liep het ook wel los, vooral na een zeker aantal borrels of tijdens het baden. En verder natuurlijk in de kerk, bij de kerstboom of op een ander plechtig ogenblik. Maar dit alles was niet voldoende om een zanggroep in stand te houden. De mensen begonnen met op de repetities te komen en enkelen hielden dit vol. De meesten gaven er na een paar keer de brui aan.

Dit was zo vaak voorgekomen dat er ten slotte geen koorleider meer was die de moed had opnieuw te beginnen. Toen hij merkte dat hier niets aan te doen was, sprak de burgemeester het verlossende woord: 'Wij hebben geen koor, maar wij hebben bomen.’ De bomen vervingen het koor, veelstemmiger en gevarieerder dan een koor van mensen kon zijn.

Het is geen gebruik bomen gelijk te stellen met mensen en het is al even ongewoon van zingende bomen te spreken. Ruisen is het woord en wie er een ander woord voor in de plaats stelt, is een fantast. Toch protesteerden de dorpelingen niet. In de eerste plaats spreekt men de burgemeester niet graag tegen en bovendien interesseerde het geval maar heel weinig mensen.

Eens had het dorp een onderwijzer die er serieus op inging. Hij was mager en droeg nooit een das, vermoedelijk omdat hij anders niet met open boord had kunnen lopen. Men kon hem thuis vaak piano zien en horen spelen, zonder jasje, bij een half opgeschoven raam, ook ’s winters. De voorbijgangers, indien ze er waren, bleven daar

109