De Vliegende Hollander

en heft de handen naar den hemel op; het zijn de sterke handen van een vechter, die ruilt zijn mannenkracht niet voor het goud van duizend avonden; hij zwijgt en houdt zijn lichaam op: beschuldigde en rechter in eigen zaak. Want nimmer zal zich God vergrijpen aan den mensch, die stand kan houden tot in den gloed des ondergangs, het gouden geschemer, dat naar duisternis verrot.

Mannen, de nacht komt snel. Na zooveel nachten kan deze niet de laatste zijn, al stonden wij nooit dichter voor de machten van dood en duisternis; de felle schijn van zeven zonnejaren ligt in ons gezonken.

Wie zoo lang in den hemel heeft geschouwd, drinkt zich aan avondschemering niet dronken, hoe machtig God Zijn eeuwigheid ook bouwt. Wie God zegt, hoeft het sterven niet te vreezen, wie God aanschouwen wil, erkent geen dood. Wij zijn de martelaren, aangewezen om met ons hartebloed het avondrood te overstroomen. Wij zijn martelaren, wij zijn bezetenen, wij zijn de spijs der eeuwigheid. Als donkere barbaren werden wij opgeroepen tot de reis; maar zie, het blinde woelen der getijden heeft onze huid geslepen en geschuurd, tot witte fakkelen zijn wij verpuurd,

94