Gedenk de mens

Zeg het

Zeg het met het enig licht

dat overblijft, de wanhoop van uw stem:

hoe fel de hitte van de nacht is,

hoe alle horizonnen schuiven,

toedringend naar het ogenblik waarop

de ruimte, fijngewreven,

zichzelf verslindt in een gebaar van vuur.

Kinderen die de morgen nog niet kennen

- de spiegel van hun blik ligt weerloos bloot

voor elke straling die het firmament

over hen uitgiet - dagelijks opnieuw

moet ik de angst in mijn gedachten doden

ter wille van hun onbewaakt geluk,

een hand, die nauwelijks het eigen oog

meer af kan schermen, als een kleine hemel

over hun leven houden, en een mantel van geloof

rondom de pijn slaan van hun hunkering.

Maar later, als zij in hun warme slaap verborgen liggen, staan de vensters weer koud en doorzichtig voor de duisternis, waarin seconde na seconde de kernen zwellen van de wraak der elementen.

49