Gedenk de mens

Mijn zuster

Mijn zuster ging daar in een nacht

vol vuur en vlam. Ik volgde haar geluid

voorbij de bomen. Reeds verdween het huis.

Ik had een koude mantel aan,

maar wilde niet terug, nu zij daarginds

verloren liep, handen en voeten hoog

boven de tijd, een nachtwolk, meegesleurd

achter de wereld. Ik vernam

geen klacht. Haar haren had zij saamgebonden

tegen het waaien; met haar harde hoofd

drong zij vooruit. Ik dacht: hoelang

kan ik haar volgen; moet zij niet

witter worden? Maar zij ging

haar bloedig zwart niet meer te buiten.

36