De spoorwegstaking

van onbesombare totaliteit,

kracht die zich splitsen wil en wil verbinden.

Vandaar die mist van heimwee in het oog

der enkelingen, wier geschapenheid

terugtast naar de moederbronnen

van het bestaan, vandaar die witte storm,

die opstak in de voorhoven der eeuw,

die ogenverblindende meeuwenzwerm

van zich omhoogstortende driften,

dat klare koor, dat om de aarde heen

gestaan heeft als een gordel van geluid.

er was een woord, dat als een adelaar zijn spanning opende en door de ruimte liep, een stalen strijdkreet: proletariaat.

Want uit de donkere sterren wolk

der arbeiders, over de aarde verspreid,

moest zich het licht losworstelen,

dat duizend jaar verduisterd was geweest:

vrijheid, de enige wezensdrift,

die ’s mensen kracht verheldert tot een golf

van eeuwig leven, inwendig geloof,

dat eenzamen wegrukt uit de bankring

van hun gepeins en tot vervoerden maakt.

Juist het geslacht dergenen, wier gelaat

zo blindelings en zo vergeefs gedorst had

naar één teug vrijheid, één seconde,

waarin zich stilte opende als klank,

zou, opstijgend uit zijn verdonkerd ravijn,

6