Jeugdherinneringen

40

voorgevallen was. Ze wilden me niet verraden, ze geloofden dat ik ondeugend geweest was, dat ik had gelachen onder de les, ze geloofden.... nu ja ze geloofden zooveel, dat het hoofd, die mij door en door kende (en echt veel schik in me had) zei: „haal de booswicht maar cens naar beneden, zij kan zelf het beste zeker weten.” Ik vertelde onder beven en angsten, hetgeen ik misdreven had en toen ik als slot huilende uitriep en ,,nu is al mijn lekkers weg”, verloren het hoofd en Moeder even de zelfbeheersching en proestten van het lachen, wat het hoofd, handig als altijd, dadelijk onderbrak door te bevelen „vooruit maak dat je wegkomt, ik wil je niet meer zien, ga je manteltje halen en ga met Ma mede, ik kan je Ma niet voor niets laten komen, ik vind je wel weer!”

Door mijn laatste uitbarsting begrepen zij beiden, dat ik het werkelijke kwaad dat ik bedreven had niet voelde en in hoofdzaak verdriet had over het gemis van mijn vrijheid en van het lekkers. Ze vonden me toen geen boosdoenster, de omstandigheden hadden het in de hand gewerkt mijn lusten onbeteugeld bot te vieren, mijn weinige zelfbeheersching, zelfstandigheid, slimheid stonden tegenover verkeerd gezag. Zij beiden, die me intens kenden wisten maar al te goed, dat ik na het minste zelfverwijt van hen, zielsbedroefd kon zijn, dat dan geen lekkers of belofcn het verdriet konden stillen, maar ik alleen door redeneering of vergeving van hun kant tot kalmte was te brengen. Moeder vond me toen leuk en bij het naar huis gaan voelde ik boven alles, dat ze me lief had, dat was voor mij „het hoogste”.

Ik kreeg dien middag als altijd de noodige school-behoeften en nog meer zelfs.

Gelukkig stapte ik naar huis, in het bezit van een nieuwen schuifkoker met twee gouden griffels, een nieuw stuk vlek, een driegaatjes- en een kroon-