DE JALOERSCHE.
Die domme haan, die dwaze haan,
je weet wel van hierover
die kwam vannacht hier naar den deel
die sprong op ’t raam en keek dan scheel
en schuin even naar binnen,
en kraaide buiten zinnen,
en sloeg zijn zwarte vlerken op
en gloeide omhoog zijn rooden krop,
en schreeuwde maar naar boven
dat veer en klanken stoven!
Die domme haan die dwaze haan, je weet wel die parmantige, die keek er zoo maar in ons bed, hij had het op jou pruik gezet zoo’n zwarten plek, op ’t helle wit die zoo maar naast zijn vriendje zit, en die die baas er zoo maar laat en niet al schreeuwend henenslaat;
„is ’t ’n haantje? is ’t ’n hen?
’t is iemand die’k bij nacht niet ken!”
10