Zangen van hoop

MEEUWEN

Gij koninklijk gediert, dat met uw roode pooten en hermelijnen mantel zwiert en vaart onder de zon.

Hoe blinkt uw dons, als sneeuw zoo fijn,

hoe is de glans op ’t hermelijn

als van de zonne zelf.

Gij vaart en scheert onder blauw ’t gewelf en laat de zachte winden gaan, en doet de blanke vleugels staan als blaren van ’n bloeme.

Lijk corpulente vrouwtjes gaat g’ op ijsvloer wiegend, wiegend maat, en oogt al naar uw heertjes en naar hun bonte veertjes.

De zonne zegent uw gezicht, de wind wiegt u te dansen: op ’t water, boomen, kaden al! zie ik u met uw duizendtal als witte bloemen kransen.

Gij bloemen van den wintertijd, gij loopers op het water,

’k vergeet der Noorderwind gebijt door uw zangend gesnater.