Maar als zij het wel zage dan bloosde ze vuurrood, en angstig als de dood liet zij het gordijn omlage.
En ik stond er te turen
naar ’t blanke kindje fijn,
boos, dat ’n gordijn in staat kon zijn
zoo ’t kindje weg te muren.
Ik dacht nog lang aan ’t kindje van achter ’t vensterkijn met ’t rozenroode lintje om ’t blanke halsje fijn.