Voordat ik het vergeet

hankelijkheid. Ze beheersen elke vergadering met hun Talmudistische spitse redeneringen. Van hun organisaties maken ze geseculariseerde Joodse gemeenten; de leiders van hun bonden verwerven een reputatie, die de naam van de oude wonderrabijnen nabij komt.

De kinderen... de opgang van de kinderen begint meestal bij de oudste. De oudste zuster wordt eerst lid van de bond van Alida de Jong. Dan sluit ze zich aan bij de S.D.A.P. Ze gaat zingen in de Stem des Volks. Ze kleedt zich anders. Ze spreekt over een betere woning. De ouders kunnen de vlucht der stoutmoedige gedachten niet volgen. Ze horen wel de klanken, maar verstaan het verlangen niet. Ze zeggen:

'Een oude boom moetje niet verplanten.'

Ze kennen voorbeelden bij de vleet. Voorbeelden, die stuk voor stuk bewijzen, dat al dat moderne gedoe dwaasheid is. Kijk eens naar Daantje Quello uit het snoepwinkeltje op het Markenplein. Hij is geboren in de achterkamer van de kelder, waar altijd een laagje water op de vloer staat, zo vochtig is het er. Zeven en zeventig jaar is Daantje geworden. En altijd heeft hij in die kelder gewoond. Op een dag komt de gemeente. De kelder wordt afgekeurd. 'Onbewoonbaar verklaard' staat op het bordje. Daantje moet verhuizen. Hij komt in het 'Oude Lieden Gesticht' in de Muiderstraat. Wordt er prima verzorgd. Drie maanden later is Daantje dood. Zie je nou wel, dat je een oude boom niet moet verplanten.

Maar de oudste van de kinderen houdt vol. Ze neemt de jongere broertjes en zusjes mee naar concerten van de Stem des Volks. Daar zitten die schapen, keurig aangedaan, met schone bloesjes en strikjes in de vlechtjes in een grote feestelijke zaal. Ze drijven weg op golven van muzikaliteit en romantiek. Als een paar

85