Die-en-die is er nòg ...

Geen schoonzoon of schoondochter heeft zich aan de verplichting der naamgeving durven onttrekken. Al haar kleinkinderen waren grootmoeder Gitele even lief. Maar de oudsten, de Meyers, hadden toch een streepje voor.

״Een streepje," spotte mijn vader altijd, ״één streepje? Zegt U maar gerust: een streep."

Als het aan haar had gelegen had ze al haar kleinkinderen verwend, en alle eerstelingen grondig en voor hun gehele leven bedorven. En in die genegenheid voor de eerstelingen waren ook weer graden; graden van anciënniteit.

De diepe kloof tussen de generatie van grootmoeder Gitele en die van haar kinderen, bleek nergens zo duidelijk als juist in de waardering van het mystieke. Zij spotte nooit werkelijk met het ongeziene. Haar kinderen huiverden en spotten tegelijkertijd.

״Jullie gelooft niet," wees grootmoeder hen dan terecht, ״maar jullie bent bang. Geloof en vrees lijken soms op elkaar, maar het is niet hetzelfde. Als jullie eens had moeten meemaken, wat ik heb meegemaakt." Die laatste zin sloeg bijzonderlijk op een jonge man, met wie ze verkering had gehad, voordat ze haar man zaliger had leren kennen. Dat moet wel een vreemde snuiter geweest zijn, zelfs als ik aanneem, dat grootmoeder hem gaandeweg eigenschappen is gaan toedichten, die hij nooit werkelijk heeft bezeten. ״Hij was met de helm geboren," zei ze. Ze kon zijn uiterlijk zeer beeldrijk beschrijven. ״Mooi was hij beslist niet.. . neen, hij was geen beeld." ״Je hebt lelijke beelden ook," troostte vader haar. ״Hou jij je mond," beet ze terug, ״als er over mooi of lelijk gesproken wordt moeten schoonzoons zwijgen. Nee,

17