Buitenlands geld in Nederlandse politiek

Vriendjes-regerin:

Laat ons voor een wijle aannemen, dat de N.S.B. ten aanzien van de herkomst harer financiën niets te verzwijgen heeft, doch dat Mussert door een onwijs soort eigenzinnigheid gedreven, het vertikt de open־ bare mening te vertellen wie zijn rijke steunpilaren zijn.... laat ons verder aannemen, dat Mussert, bewogen door wat hij voor lepe tactiek aanziet, niet wil onthullen welke organisaties voor argelozen hij finan־

ciert..... dan blijven er toch altijd nog enige belangrijke vragen ter

beantwoording over.

Wie is de meneer of de verzameling meneren, die in de N.SJ3. bepalen wat er met het geld gebeuren gaat?

Welke overwegingen leiden deze lieden bij hun besluiten? Welke zekerheid is er, dat zich hier niet een haard van corruptie, van persoonlijke bevoordeling en stiekume vriendjes־ en vriendinnetjes־ regering aan het vormen is?

Deze vragen zijn niet alleen van belang voor de N.S.B.; ze zijn van belang voor het gehele volk. En er is alle aanleiding om ze te stellen! Democratie en openbaarheid behoren onafscheidelijk bij elkander. Zeker, in democratische landen wordt het volk ook niet altijd de droeve ervaring van een corruptie־schandaal of een geval van verspil־ ling van openbare geldmiddelen bespaard, maar in die landen beschikt de pers over de vrijheid om zulke gevallen aan de kaak te stellen; het volk over de middelen om zulk een schandaal־zaak te onderzoeken; de justitie over de macht om de schuldigen te straffen en herhaling te voorkomen. Toen in Juni 1934 door Nederland vreemde verhalen gingen lopen over de verkoop van het landgoed ״Hooge Veluwe", heeft de regering niet één, maar vele malen in het openbaar precies haarfijn moeten uitleggen hoe de vork aan de steel zat. Er is tegenwoordig nogal wat te doen over den vroegeren Haagsen hoofdcommissaris van Politie, die men handelingen verwijt, welke hem, zo hij ze bedreef, met den strafrechter in onaangename aanraking zullen brengen. Volk en Vaderland heeft, evenals andere bladen, over dat geval geschreven — kon dat geval aan de kaak stellen, dank zij de rechten der democratie. In Italië en Duitsland stelen hooggeplaat־ sten als raven en geen krant heeft het recht of de vrijheid er ook maar één letter van te zeggen. Een controle door de openbare mening is in de dictatuur־geregeerde landen immers onmogelijk. Terwijl het Ita־ Iiaanse volk gebukt ging onder de ondragelijke last van een begrotings־־

21