Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

houden. Er gingen geruchten, dat Engelse en Franse troepen waren gearriveerd, maar het totale beeld van de oorlog veranderde niet. In de ochtend van de veertiende mei riep de Kreeft wat mensen bij elkaar.

'Heren', zei hij eenvoudig, 'ga naar huis, maar zorg over prompt een half uur hier weer terug te zijn. De Duitsers staan dicht bij Amersfoort. Het wordt noodzakelijk geacht, dat u zich op Amsterdam terugtrekt, en van daaruit probeert naar Den Haag te komen. Zo nodig zullen we uit Den Haag verder kunnen uitzenden.' Dirk kwam echter niet verder dan Amsterdam. Het afscheid van vader en moeder was kort maar zeer ontroerend geweest. Hij was ook nog langs Lien's huis gegaan. Die was de stad in. Niemand wist wanneer ze terug zou komen. Dat was voor Dirk wel een teleurstelling, maar hij kon niet wachten. Een half uur later reed een kleine rij auto's van Hilversum naar Amsterdam. Het was prachtig weer. De zon scheen op de weilanden, waar duizenden margrieten stonden te bloeien. Het was onbegrijpelijk, dat dit vreedzame land in oorlog was. In Amsterdam heerste een hyper-nerveuze spanning. In een klein cafeetje aan de Nieuwe Zijdsvoorburgwal, waar hij wist dat de journalisten elkander altijd troffen, hoorde Dirk het laatste verpletterende nieuws.

Algemeen werd verwacht, dat die dag Nederland de strijd zou moeten opgeven. Het was dinsdag de veertiende mei 1940. 'Wat doen jullie?', vroeg hij aan een paar journalisten, die hij kende. 'We gaan naar IJmuiden. Proberen weg te komen. Naar Engeland. Onder de moffen blijven, dat nooit.' 'Ik ga mee', zei Dirk eenvoudig.

's Middags gingen ze naar IJmuiden. Over de wegen trokken vluchtende mensen. Met van angst verwrongen gezichten zochten ze naar schepen, die hen konden meenemen. Mee naar de overkant. De verwarring was onbeschrijfelijk. Wanhopige vluchtelingen vochten om de eersten te zijn bij een loopplank. Dirk zag mensen, die in paniek in het water sprongen. En overal dreunde en schudde de aarde. De hel scheen losgebroken. De petroleumhaven langs het Noordzeekanaal stond in lichterlaaie. De zwarte wolken trokken een groezelig spoor langs de hemel. Het was het laatste wat Dirk van het vaderland zag.

Later, toen hij veilig en wel in Engeland zat, droomde hij nog dikwijls van die zwarte wolk, die op de veertiende mei 1940 de hemel van Nederland had verduisterd. Wanneer zou die hemel zich weer blauw koepelen over een vrij Nederland?

98