Voordat hij het vergat (bloemlezing)

Het is een groep, bemerk ik spoedig, waarin niemand gezag uitoefent. Geen bestuur, geen leden, geen contributie. Niemand is tot iets verplicht. Je doet waar je zin in hebt. Meestal hebben ze nergens zin in en dat doen ze dan energiek.

Zeg ik:

'Leuk. Waar komen jullie bij elkaar?'

Ons trefpunt was een studio in de Peperstraat vlakbij het Rapenburg. Studio, nou ja, het was een oude zolder. Maar de dakpannen waren van glas. Daar woonde Jan.

Hij zei dat hij zich daar en nergens anders een werkelijk vrij mens voelde. Af en toe kwamen vrijpostige meisjes, die tot onze club behoorden, op visite. Alles in eer en deugd, want hoeveel kwaad je ook van Jan kon vertellen, hij belaagde de onschuld, voorzover aanwezig, nooit of te nimmer. Hij kón 't niet eens!

Over zijn biologische perikelen behoefden anderen zich echter geen zorgen te maken. Hij zat er zelf openhartig genoeg over in de rats. Het leidend beginsel dat onze club dreef, luidde: Iedereen doet waar hij zin in heeft. We waren van mening, dat het huwelijk een door het kapitalisme uitgevonden vorm van gecamoufleerde prostitutie was.

Jan was op een hoogst oorspronkelijke manier in het bezit van die studio gekomen. Hij huldigde namelijk de beginselen van het neem-en-eet-recht. Ik zou een langademige verhandeling over dit recht kunnen schrijven, maar dat doe ik niet. Wie er belang in stelt, kan een ouderwets handboek der economische wetenschap erop nakijken. In de praktijk komt het erop neer, dat je gewoon neemt waar je zin in hebt. Aangezien bezit diefstal is (kijk maar na onder de P van Proudhon), kan toepassing van het neem-en-eet-recht nooit diefstal zijn; integendeel, het is juist opheffing van (door diefstal verworven) bezit. De

40